Louisa May Alcott "Małe kobietki"

Autor: Louisa May Alcott 

Tytuł: Małe kobietki

Tytuł oryginału: Little Women 

Tłumaczenie: Anna Bańkowska

Wydawnictwo: MG

Liczba stron: 304

Meg, Jo, Beth i Amy March to siostry, nad którymi pieczę pod nieobecność ojca sprawuje matka. Głowa rodziny, kapelan, bierze udział w wojnie secesyjnej. Jego cztery dorastające córki robią, co mogą, by osłodzić sobie życie z bolesną świadomością braku pieniędzy. Dziewczynki z  entuzjazmem próbują znieść także niesłabnącą tęsknotę za nieobecnym rodzicem i przezwyciężyć strach, że mogą go już nigdy nie zobaczyć...

Być może nie powinnam się przyznawać, ale prawda jest taka, że po Małe kobietki sięgnęłam przez czysty przypadek. Wzmianka o nich pojawiła się w jednym z seriali (a teraz zagadka dla Was: wiecie, jak brzmi jego tytuł?). Zaciekawiona odniesieniem do tego dzieła, postanowiłam je przeczytać przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Louisa May Alcott z wielką starannością wykreowała bohaterki swojej powieści, dbając przy tym, by wszystkie obdarzone były indywidualnym charakterem. Co bardzo ważne, ich wady to równocześnie cechy, które czytelnicy, niezależnie od czasów, w których żyją, mogą odnaleźć w rzeczywiście istniejących osobach. Jest to istotne z prostej przyczyny: autorka postawiła sobie za cel nie tylko opowiedzieć o losach tych młodych panien, ale i poprzez ich perypetie uraczyć czytających jakąś nauką. Pod postacią uroczej, kochającej się rodziny borykającej się z problemami życia codziennego znajdujemy wyraźne przesłanie: uważaj, jakie wartości uważasz za warte pielęgnowania. Bądź świadoma swoich wad i walcz z nimi, choć niejednokrotnie będziesz chciała ulec pokusie pofolgowania sobie.

I właśnie z tym moralizatorskim obliczem Małych kobietek miałam podczas lektury niemały problem. O ile bowiem już na samym początku wiedziałam, że przyjdzie mi się zmierzyć z książką przeznaczoną bardziej dla młodzieży i nawet nie przeszkadzała mi forma, w jakiej Alcott przemawia do wybranej przez siebie grupy odbiorców, o tyle wszystko ma swoje granice. Ta książka wcale nie jest gruba - ma lekko ponad 300 stron - a jednak dość szybko to, co wydawało mi się słodkie, zaczęło irytować i powodować, że kolejne kartki przewracałam ze sporym trudem, choć całość bynajmniej nie została napisana kwiecistym, nastręczającym trudności językiem.

Male kobietki to lektura bardzo ważna i potrzebna dorastającym dziewczynkom, a może nawet i chłopcom. Wszystko za sprawą uniwersalnych prawd, które w tej krótkiej opowieści zawarła Alcott - tych rzeczy rzeczywiście warto uczyć młode pokolenia. Starsi czytelnicy natomiast mogą poczuć się zawiedzeni i przytłoczeni ilością złotych myśli i bardzo prostym, niewymagającym stylem, którym posłużyła się autorka.